Var ég úti að hjóla nú fyrir tveim kvöldum síðan. Hjóla framhjá tveim skutlum á línuskautum og hugsa að það borgi sig nú að vera svalur for the ladies. Sit því í svona afslappaðri stellingu á hnakknum með aðra hendi á stýri. Hygg ég nú að ráðlegt sé að bremsa léttilega til að fari ég ekki allt of langt frá dömunum sem ég er að heilla upp úr skónum. Vill ekki betur til en svo að ég ríf svo svaðalega í frambremsuna að hjólið staðnæmist en ég held áfram. Malbikið tekur á móti mér opnum örmum. Þar sem ég ligg í öngum mínum í götunni rúlla beiburnar framhjá. "er í lagi með þig? þetta var nokkuð tilkomumikið hjá þér". Það eina sem ég hef af að segja er "Já, takk!"

Annars er ég bara nokkuð kátur